Elke week op hetzelfde moment klaar gaan zitten om je serie te kijken, en dan nog vaak worden onderbroken door commercials. Dat doet toch niemand meer? Dat is zó 1980. Series kijk je op dvd en dan kijk je gelijk drie of vier afleveringen achter elkaar.
Nooit meer dat onbevredigende gevoel van een bedachte cliffhanger waarop je dan een week moest wachten. Directe bevrediging. Het enige probleem is dat ik de meeste topseries allemaal al heb bekeken. 24, Lost, House, Prison Break, Mad Men (ik heb gelukkig nog seizoen 4 voor de boeg, maar goed, dan hebben we het over tweeënhalve avond, maximaal).
De ultieme serie The Wire, waarvan het nog steeds bespottelijk blijft dat geen grote Nederlandse zender hem heeft uitgezonden. Onder mijn vrienden is hij unaniem verkozen tot beste serie ooit. Tot grote ergernis van de vrienden die hem niet hebben gezien, en die gek worden van onze terugkerende superlatieven, omdat deze serie steeds weer in gesprekken opduikt.
En natuurlijk de Koning der tv-series: The West Wing. Zeven boxen van 20 afleveringen van de serie die het meest met Emmy’s is bekroond. Kreeg ik op mijn vijftigste cadeau, en drie maanden later had ik alle 140 afleveringen bekeken. In mijn eentje. ’s Nachts. Ik was verslaafd aan The West Wing. Ik was verliefd op persvoorlichtster CJ Cregg (Allison Janney), die eigenlijk betrekkelijk weinig had van een aantrekkelijke vrouw. Kun je nagaan hoe ze acteerde. Zij kreeg al negen belangrijke prijzen en ook nog talloze nominaties, alleen al voor haar rol in The West Wing. Martin Sheen, de minister-president, werd als een vader voor me en Leo McGarry (John Spencer) was het toppunt van rechtschapenheid. Hij stierf in 2005 en zijn dood werd in de serie verwerkt door ook zijn personage te laten overlijden. Ik stel me dan gelijk de vraag of hij dan ook voor die laatste aflevering is betaald.
Ik mis de serie nog dagelijks. The West Wing werd een deel van mijn leven. Maar als je zo’n stapel van 140 afleveringen hebt klaar liggen, word je slordig en hebberig. Je kijkt te veel. Je geniet er niet genoeg van. Je hebt steeds meer afleveringen nodig om hetzelfde gevoel te krijgen. Ik ben ook weleens in slaap gevallen tijdens het kijken en heb toen niet eens teruggespoeld. Nu heb ik daar spijt van. Soms ging ik zelfs overdag kijken als de kinderen naar school waren. Daar schaamde mijn vrouw zich voor.
Maar nu heb ik niks meer. Graag hoor ik van u, de lezer, suggesties voor nieuwe series die deze leegte kunnen vullen.
