Column: Ongelijke strijd

9 november 2009 14:37 | columns | Door Televizier

Laten we wel wezen. In de verkiezing van de Beste Ziekenhuisserie ooit doen de Nederlandse series niet mee. Niet weer een Pim Fortuyn als grootste Nederlander. Niet weer een Ruben Nicolai als beste presentator (hoewel van harte gegund, daar niet van).

Nederlandse ziekenhuisseries kunnen gewoonweg niet concurreren met de Amerikaanse. Dat is een kwestie van geld. Eén aflevering van ER kost ongeveer net zoveel als een hele serie van De co-assistent. Maar goed, wat moet de beste serie worden?

Als beste eerste aflevering staat ER ver bovenaan. Kwam als een mokerslag binnen.

Het is de enige serie die ik altijd opnam (de eerste negen jaar, daarna was het wel klaar). De specialiteit van het binnenrijden van de zwaargewonde patiënt, beukend door de klapdeuren, dwars door een menigte op de gang heen, terwijl een compleet operatieteam zich eromheen verzamelde, infusen aanlegden, onbegrijpelijke medische termen roepend, intussen ook nog elkaar persoonlijk de huid vol scholden en dat allemaal in één lange doorlopende shot was revolutionair.

En zelfs ik was een beetje verliefd op Clooney. Er is een aflevering dat een zwaargewonde patiënt werd binnengebracht met zijn gezicht als bloederige pulp. De dienstdoende dokter werd opgepiept en tot verbijstering van de kijker en de omstanders ging de pieper af in de zak van die zwaargewonde patiënt. Als je dat kunt bedenken, ben je wat mij betreft een hele grote. ER moet een kanshebber zijn.

http://www.televizier.nl/download.php/download_document/715/371474cfa9f1e2df8aa6e24241f6bc87/poptv_overdeserie

House heb ik al eens in een column bejubeld. Ik kijk House alleen op dvd. Als ik House kijk, word ik gelukkig. Ik weet niet precies waarom. Ik kijk gerust vier afleveringen achter elkaar, geen probleem.

Mijn record is in het vliegtuig naar Australië, waar ik acht afleveringen achter elkaar heb gekeken en ik geïrriteerd in Kuala Lumpur de reis moest onderbreken. Als ik thuis zeg: 'Ik ga nog even een 'Housje' doen', dan weten ze dat ik niet mag worden gestoord.

Maar de serie die feitelijk moet winnen, is natuurlijk M*A*S*H. Zelfs in de 123ste herhaling die ergens midden in de nacht werd uitgezonden, bleef ik altijd hangen. Grappig, cynisch, commentaar gevend op de oorlog, geweldige personages, bizar en toch geloofwaardig.

http://www.televizier.nl/download.php/download_document/110205/8e0d7a81fa11e9033fb8ae97888046ab/article_flash

Een comedyserie die als openingsliedje Suicide is painless heeft en daar mee wegkomt en die zin ook nog waarmaakt. Pierce en Hunnicut waren mijn vrienden, altijd nare grappen uithalend met major Burns, maar het hart op het juiste moment op de juiste plek. 251 (!) afleveringen kwaliteit.

M*A*S*H gaat niet winnen. Pim Fortuyn werd ook de grootste Nederlander, want zo gaan dit soort verkiezingen. M*A*S*H is te lang geleden. Maar als een Nederlandse serie wint, verklaar ik de wedstrijd bij deze ongeldig.

Joep van Deudekom.