Nadat ik vorige week op aanraden van onze websitebezoekers het fenomeen Peter R. De Vries tevergeefs geprobeerd heb af te branden was er de suggestie om Patty Brard eens onder handen te nemen.
Ik wacht daar nog even mee, want als columnist zijn er een paar groeperingen in Nederland die je uit veiligheidsoverwegingen beter maar niet aanpakt: Hells Angels, Willem H. and friends en Patty B. Gelukkig doet Patty haar uiterste best om zichzelf in elk programma legendarisch belachelijk te maken, dus mijn hulp heeft ze helemaal niet nodig. Afijn, ter zake.
Net 5 deed Wimbledon dit jaar. Merkwaardig en even wennen, je verwacht dan alleen vrouwentennis met een ironische ondertoon, maar eigenlijk maakt het natuurlijk niks uit. Een tennisbaan is een tennisbaan. En commentator Edward van Kuilenborg was weer even van de straat.
Er was wel een noviteit tijdens de wedstrijden: terwijl de spelers van kant wisselden kwam er op een soort scherm in beeld een commercial. Je kon dus nog steeds het veld en de spelers zien, maar er was tegelijk een commercial op het scherm in het scherm. Geniaal. Het was toch een dood moment.
Tennis bestaat voor 80% uit dode momenten. En als je moet kiezen tussen kijken naar een bezwete banaanetende chagrijn met een handdoek over het hoofd of een smaakvolle commercial, kies je toch voor het laatste. Ik vind het een vondst. Normaal is het wisselen van baan bij tennis het ideale zapmoment, maar nu blijf je net hangen. Een win-winsituatie. Waar kunnen we dat nog meer inzetten?
Bij de Tour de France zijn er legio mogelijkheden. Tijdens een rit van 6 uur gebeurt er misschien gedurende een minuut of tien iets interessants, dus dan kun je 5 uur en 50 minuten heerlijke commercials uitzenden. Misschien is het beter om gewoon commercials uit te zenden en bij een dood moment in een commercial een stukje van de Tour laten zien. In feite is de Tour met al die shirtreclame en ploegen die naar producten zijn genoemd één hele lange saaie commercial.
Wie kijkt er nu eigenlijk naar de Tour de France? Zes uur zitten wachten op misschien een ontsnapping en bij 90% van de ritten moet je je uiteindelijk tevreden stellen met een 12 seconden tellende interessante massasprint. Als je werkelijk elke dag de Tour de France op tv volgt en je bent niet een aan het bed gekluisterde comapatiënt die niet teveel afleiding mag hebben moet je toch eens gaan nadenken over de invulling van je leven.
Maar terug naar de inscreencommercials. Kijken waar nog meer mogelijkheden liggen. Bij een blessurebehandeling tijdens een voetbalwedstrijd, terwijl het muurtje klaargezet wordt of bij die tergend lange wandeling naar de cornervlag bij een hoekschop. Zelfs bij een hoge uittrap van een keeper zit ik me vaak al te vervelen.
En bijvoorbeeld bij journaals. Er zit altijd als gevolg van de satellietverbinding zo'n rare nutteloze pauze van twee seconden tussen de vraag van de nieuwslezer en de journalist op locatie, waarbij die journalist zo wezenloos de camera inkijkt. Gewoon even snel in het hoekje van het beeld een commercial van twee seconden ertussen plakken.
