Nog even en dan ben ik weer thuis. Vier maanden lang geen Nederlandse tv gekeken en ik kan het iedereen aanraden. Maar vanaf nu volg ik met gepaste tegenzin alles weer op de voet.
Ik heb ooit in een column beweerd dat ik me niet voor kon stellen dat er in Nederland iemand bestond die zijn gymbroek aantrok en voor de tv staand met het programma Nederland in beweging daadwerkelijk mee ging bewegen. Daar heb ik veel boze reacties op gehad van mensen die dat dus inderdaad deden. Maar Nederland in beweging is natuurlijk nog heilig vergeleken met de debiliserende onzin die ze in een vliegtuig vertonen. De ‘inflight videofitness’.
Terwijl je als een sardine in een blik opgevouwen in je stoel zit te verkrampen, komen ze met oefeningen om je fitter te voelen. Ze beperken zich dan ook tot die enkele lichaamsdelen die daadwerkelijk nog een beweging kunnen maken. Namelijk: de schouders op en neer halen, je hoofd een paar keer opzij doen en ze hebben vier verschillende oefeningen bedacht om je enkels en je voeten te kunnen bewegen.
Ik miste eerlijk gezegd nog de wenkbrauwlift, de lippendans, de neuswip, oogwimperwimper en de tenenspreider, want meer bewegingen zijn er namelijk in een vliegtuig niet mogelijk. En ze waarschuwen ook nog dat als je blessures hebt, dat je dan moet uitkijken met deze oefeningen! Dokter, ik heb mijn grote teen verdraaid bij mijn inflight fitness!
Vliegen is een tamelijk genante bezigheid. Met zeshonderd onbekende mensen in een veel te kleine ruimte zitten en iedereen zit alleen maar te eten, te schijten en te plassen en ligt in de meest compromitterende houdingen met opengevallen, speekseldruipende monden en driedubbelgevouwen onderkinnen, die weggepropt worden op een te hard leuninkje.
Ook valt het me op dat ik in een vliegtuig veel scheten moet laten. Ik heb zitten turven (raar woord is ‘turven’ ineens in deze context – tja, context...) en ik kwam tot twaalf scheten per uur. Het wonderlijke is dat deze scheten nergens naar ruiken. En ik heb even zitten rekenen: we zitten hier met ongeveer zeshonderd mensen die gedurende elf en een half uur twaalf scheten per uur laten. Dat zijn gedurende die vlucht ongeveer 82.800 scheten in een afgesloten ruimte. Een vliegtuig is één grote vliegende broeikasbom.
Maar toen kreeg ik een idee. Al die gassen stijgen natuurlijk op en tillen het vliegtuig feitelijk omhoog. De passagiers zorgen ervoor dat het vliegtuig als een soort zeppelin omhooggestuwd wordt. Daarom is dat vliegtuigvoedsel altijd zo smerig. Het is gemaakt als een soort brandstof, om het vliegtuig via de menselijke darmen een extra lift te geven.
Omdat ik tijdens het uitwerken van deze theorie om vier uur ’s nachts toch echt het idee kreeg dat er inmiddels te weinig bloed naar mijn hersenen stroomde, ben ik het toch maar gaan doen, die inflight fitness. Ik schaam me ervoor, maar de eerlijkheid gebiedt mij dit aan u toe te geven. Ik heb namelijk mijn schouders twaalf keer opgehaald, mijn hoofd even zovele keren heen en weer gedaan en de hele enkel- en voetenroutine met aandacht uitgevoerd. En ik knapte er van op. Echt. Het was heerlijk.
