Binnenkort start ik met een nieuwe serie van Tussen de oren, de talkshowachtige quiz over wetenschap. U denkt waarschijnlijk dat het leven van een tv-presentator geweldig is. Dat wij van feest naar feest gaan, van gala naar gala, van interview naar interview en dat dat allemaal geweldig is.
En dat is ook zo. Je hebt geen idee hoe leuk het leven van een tv-presentator is. Alle deuren gaan voor je open, er gaan deuren open waar je niet eens van wist dat die deuren bestonden en achter die deuren ligt het paradijs.
Ik had vorige week de voorjaarsperspresentatie van SBS 6/Net 5 en Veronica. Dat is een soort walhalla van Bekend Nederland. Eigenlijk is het hoogtepunt al gelijk de schmink. Iedereen moet in de schmink, omdat de pers je gaat interviewen en foto's neemt.
Dus daar zit je dan tussen de Tooskes, de HenkJan Smits en ook heel veel mensen die ook heel beroemd zijn, omdat ze nu ook in de schmink zitten en spectaculaire krullen krijgen aangemeten en schoenen dragen met fantastisch hoge hakken.
Het leuke is dat iedereen elkaar kent en ook elkaars programma heel erg leuk vindt. Allemaal gelijke geesten bij elkaar; het voelt een beetje als de top van een pyramide. Dan volgt er een leuk programma met een beetje show, een beetje grapjes en leuke filmpjes over al die nieuwe programma's.
Het publiek daarbij is dus de gezamenlijke pers. Journalisten van Hart van Nederland, Boulevard, de tv-gidsen, kranten etc. Journalisten en fotografen zijn het meest dankbare publiek waarvoor je iets leuks kunt brengen. Ze zijn geïnteresseerd, spontaan, gemakkelijk te verrassen, kortom een topsfeer van vrienden onder elkaar.
Daarna begint het pas echt. Dan gaan de camera's aan. Presentatoren zoals ik beginnen pas te leven als de camera's aan gaan. Daarvoor zijn we meestal in een soort van slaaptoestand, maar als de camera's draaien, dan beginnen onze ogen te twinkelen en zijn we altijd vrolijk. Dat is onze natuur.
De leukste vraag die je op zo'n dag krijgt is: 'Waar gaat jullie programma eigenlijk over?'. Daar kun je namelijk alles in kwijt. Maar vooral de fotografen die na afloop van het nemen van de foto's vroegen hoe ik eigenlijk ook al weer heette, vond ik louterend. Het deed me even terug denken aan de tijd dat ik nog was zoals jij. Gewoon en onbekend. Och, wat ben ik blij dat ik aan dat leven ontsnapt ben.
