Als rondreizend artiest heb je een wat ander sociaal leven dan gewone mensen. Eenzaam rijd je na de voorstelling door de nacht. De presentatoren van 'Het Oog', zoals de luisteraars Het oog op morgen op Radio 1 noemen, worden in de loop der jaren een soort van vrienden.
De leukste kijktips
Wayne's World
Star Trek: Picard
Zo ook Martin Simek. Elke cabaretier kan Martin Simek imiteren. Zelfs ik kom aardig in de buurt. Tijdens het programma ga ik ook altijd meepraten in het accent van Simek. Simek is natuurlijk een ontzettend ijdele man, maar zijn ijdelheid is zo obvious dat je toch van hem gaat houden.
Dat zijn programma bij de NPS stopte, was echt een slag, maar God(!)zijdank heeft de EO hem overgenomen. En al eerder hebben ze Maarten van Rossem - een aartsatheïst - ingelijfd. De EO is slim bezig. Een paar jaar geleden had de EO vanaf 12.00 in de nacht De randen van de nacht met de illustere Bart Bazuin (What's in a name!).
Het was een programma waar je naar toe kon bellen als je echt een kutleven had. Ik kan je zeggen: wat daar uit de spelonken van Losertown naar boven kwam, was werkelijk verbijsterend. Maar zoals elke EO'er betaamt, bleef Bart onvermoeibaar positief.
Elke cabaretier zat aan de radio gekluisterd als Bart Bazuin er weer was. Op een nacht werd gevraagd te bellen als je iets heel ergs had meegemaakt en dat je leven compleet had veranderd. Terwijl ik wist dat mijn collega's Peter en Viggo ook uit Groningen op de weg zaten en luisterden, heb ik zelf maar eens gebeld.
Ik belde als Theo, mijn personage in ons theaterprogramma, die ten onrechte was beschuldigd van kindermisbruik en alles was kwijtgeraakt. Ik zat binnen drie minuten in de uitzending en speelde mijn rol met verve. Er kwam een moment dat ik dacht; 'tja, dit gaat te ver', maar dan kun je niet meer terug.
Ook Bart geloofde mijn onschuld niet echt en bracht zichzelf in de problemen met zinnen als: ' Maar Theo, je weet, waar rook is, is vuur', waarna ik in huilen uitbarstte en riep dat ik geweerd was op de begrafenis van mijn moeder en dat ook mijn hond (de enige die me niet in de steek gelaten had) ongeneeslijk ziek was.
Na afloop van het programma werd mij wel psychische hulp aangeboden en er waren meerdere telefoontjes geweest naar aanleiding van Theo's aangrijpende verhaal. In de jaren daarop had ik bij elke zwaar astmatische potentiële zelfmoordenaar, die bij Bart inbelde, het vermoeden dat het de stem van Theo Maassen of Hans Teeuwen was.
In mijn fantasie werd het complete programma gevuld met rondreizende cabaretiers en met dat idee werd het nog veel leuker. Tuurlijk, het was niet netjes van me, maar heb je enig idee hoe ver het is, in je eentje, 's nachts, van Groningen naar Utrecht?
Extra
--> Meer columns van Joep van Deudekom vind je op de pagina Artikelen >>
Reageer
Zou jij overwegen om met een nepverhaal bij een radioprogramma in te bellen?
