Het was een gezellig weerzien met alle oud-gedienden in het decor van Kopspijkers. Als afsluiting van Erik van Muiswinkels anti-China actie was er een 'gezellige' Kopspijkershow helemaal in de Chinese sfeer.
Sanne Wallis, Diederik van Vleuten, Paul Groot, Owen Schumacher, Ellen Pieters en vele anderen. De enige die in dit decor pijnlijk ontbrak was Jack Spijkerman zelf. Jammer, maar de Vara was onvermurwbaar. Maar de geest van Jack was aanwezig in elk decorstuk, elke stoel en in elke persoon die voor zijn/haar carrière schatplichtig is aan Jack.
Het Schone Schijneken Huis. Geschreven door Jeroen van Merwijk, één der laatste engagementsmohikanen in de cabaretscene (tjonge jonge wat een lelijke beschrijving!) en Erik van Muiswinkel die tot in alle lagen van de bevolking is uitgekotst, enkel en alleen omdat hij een paar ongemakkelijke feitjes over China durfde te vertellen.
Want hoe je het ook wendt of keert; China is een dictatuur waar op grote schaal wordt gemarteld en geëxecuteerd vaak zonder vorm van proces. Toen Erik in november mij van zijn plannen vertelde om de sporters zover te krijgen dat ze niet naar China zouden gaan had hij geen enkele illusie dat dat ook werkelijk zou gaan lukken.
Dat vind ik persoonlijk de mooiste acties. Zinloos en toch met je hele ziel en zaligheid je eigen hoofd op het hakblok leggen. Waarom deed Erik dat dan? Omdat hij vond dat het nodig was. Het kon niet zo zijn dat de Chinezen alleen maar goede sier gaan maken. Eerlijk gezegd wist ik ook maar weinig van China. Ergens niet van weten is een prettige status, want dan hoef je ook niet te handelen. Maar nu weet ik het wel en heb mij persoonlijk ten dienste gesteld van het Schone Schijneken Huis.
Ik mocht in de huid en achter de snor van Jozef Stalin kruipen, die samen met Attilla de Hun en Mao Tse Toeng van mening was dat China toch een beetje aan het afglijden was richting mensenrechten en dat het in onze tijd toch een stuk leuker en gemakkelijker was om dictator te zijn. In alle euforie van de Olympische Spelen mag er best wat tegenwicht zijn en daarom deze parodie op het Holland Heineken House.
Het had alles in zich om een ouderwets vrolijk cabaretavondje te worden. Paul Groot doet de zeurderige Freek inmiddels beter dan Freek zelf en Jack Wouterse als Erica Terpstra was alleen een kwestie van de juiste pruik.
Maar de meesterlijke imitaties afgewisseld met de keiharde realiteit en gepresenteerd door de spreekwoordelijke olifant in de Chinese porseleinkast, Henk van Son (Erik van M.) geflankeerd door de immer vrolijke Lulu Anderewang (Ellen Pieters) maakt het uiteindelijk tot een tamelijk schrijnend geheel.
Ik vind dat iedereen die de Olympische Spelen gaat kijken eigenlijk ook even naar het Schone Schijneken Huis dient te kijken. Met het risico dat je straks toch iets minder gemakkelijk naar de openingsceremonie kijkt. Er zal wel weer een hoop commentaar op komen. Maar dat moet dan maar. Ik ga voor de zekerheid maar even op vakantie. Tot over een paar weken!
