Heeft u zich wel eens afgevraagd waarom er bij Pauw & Witteman, De wereld draait door en Knevel & Van den Brink zo vaak kunstenaars zijn die schaamteloos reclame mogen maken voor hun boek, film of theaterprogramma, maar nooit eens iemand die een mooie stofzuiger of een prachtige nieuwe auto mag komen aanprijzen?
Dat heeft te maken met de vrijheid van meningsuiting. Omdat een boek of theaterstuk of andere kunstuiting een mening in zich herbergt, mag deze op grond van de vrijheid van meningsuiting niet beperkt worden door de reclameregels. Op het moment dat er stofzuigers gemaakt worden die een mening verkondigen, mogen ze ook op tv.
Ik sta binnenkort ook weer in het theater met De Ploeg, samen met o.a. Peter Heerschop, Viggo Waas en Erik van Muiswinkel. We spelen Ben Hur. Waarschijnlijk ziet u een aantal van ons wel deze week op tv verschijnen, want het is de mooiste en goedkoopste PR die je je maar kunt wensen.
De ergste vraag die kunt krijgen als theatermaker is waar het programma over gaat. Aan de ene kant wil je serieus genomen worden, dus je gaat een prachtig verhaal ophangen over het maatschappelijke engagement en de vertaling van de tijdgeest, waaruit in ieder geval blijkt dat je meer hebt gedaan dan de basisschool, maar waarmee je driekwart van de kijkers de zaal uitjaagt.
Wat je natuurlijk eigenlijk wil zeggen is dat het een voorstelling is waarvan je in je broek pist van het lachen en dat iedereen erheen moet komen, maar dat is gewoon not done.
Omdat ik toch een beetje een BN’er ben, krijg ik ook op deze manier aandacht met mijn columnboekjes. Veel schrijvers in Nederland die veel beter schrijven dan ik zijn jaloers op deze aandacht. Ik adviseer kunstenaars dan ook om eerst BN’er te worden en dan pas kunstenaar. Veel beter voor de verkoop.
De laatste keer dat er een boek uitkwam van mij, had ik in een column bij Giel twaalf keer de titel genoemd. Als grap, maar ik kreeg toch wel wat kritische opmerkingen. Bij mijn volgende columnboek heb ik dat ondervangen door het als titel Echt een aanrader mee te geven. Zo hoef ik straks alleen maar te zeggen dat ik de titel van mijn boek niet zal noemen, maar dat het natuurlijk wel ‘echt een aanrader’ is.
En dat ik in deze column zowel mijn theaterstuk als mijn nieuwe boekje tussen de regels door aangeprezen heb, terwijl de column feitelijk ergens anders over gaat, is natuurlijk gewoon vooral heel erg slim.
