Het einde van het tv-seizoen nadert en dat is in veel gevallen jammer, maar er is ook altijd één lichtpuntje. De laatste aflevering van Holland sport met Wilfried de Jong.
De leukste kijktips
Wayne's World
Star Trek: Picard
Al jaren is dit programma een vaste waarde met een hoge kwaliteitsstandaard, maar de laatste aflevering is werkelijk een hoogtepunt. Dan laat Wilfried namelijk alle filmpjes uit Holland sport achter elkaar zien en dan komt er zoveel schoonheid voorbij dat het bijna te veel is.
De sterk vertraagde beelden van een hordeloper waarbij je werkelijk elke spiervezel van zijn lijf ziet aanspannen terwijl hij met een perfecte techniek over de hordes springt.
Een kanoër die onder de douche staat en waarbij de druppels één voor één traag, bijna lui, van zijn wenkbrauwen glijden, schitterend uitgelicht en doorsneden met het geweld dat deze kanoër moet weerstaan in een wildwaterbaan.
Een handbalster, een cirkelspeelster, die, terwijl ze gemolesteerd wordt door haar tegenstandsters, toch weet te scoren. Sven Kramer die in de ondergaande zon in Zwitserland gewoon op straat tussen de auto's de meest verschrikkelijke krachtoefeningen aan het doen is en daarna in een ouwe garage met twee collega's zwijgend in een biobak met ijswater in de verte staart. Onvergetelijk beeld.
Een jongetje van elf dat Nederlands kampioen 100 meter vrije slag is en die dat laat zien in een leeg zwembad. Hij vertelt dat hij zich inbeeldt dat er iets ergs is gebeurd en dat hij iemand moet redden en daarom zo snel moet zwemmen. En dat zijn moeder tegen hem heeft gezegd: "Pijn is fijn", maar hij dat niet gelooft.
Je ziet een meedogenloze massage van de bilspieren van een wielrenner. Het levensverhaal van een bokser die in de gevangenis in de VS besloot om bokser te worden en touwtje sprong met een opgerold laken en zijn matras gebruikte als stootkussen. De cameramensen die deze items opnemen zijn ware kunstenaars, meer schilders eigenlijk. De nieuwe oude meesters, tovenaars van het licht en donker.
Het ene moment zijn het de bijna impressionistische beelden van Krysten Nygaard op een golfveldje en daarna de hyper- en surrealistische beelden van Wilfried die trefbal speelt met een totaal afgetrainde vechtmachine.
De sporters komen nauwelijks aan het woord, maar de beelden spreken voor zich zelf. De echtheid, de rauwheid, de hardheid, het drama, de euforie, de kracht en de snelheid kunnen mij tot tranen toe ontroeren.
Op Ned. 1 is op hetzelfde moment het Johnny Kraaykamp Musical Awards Gala en hoewel daar fantastisch gezongen wordt, eerlijk is eerlijk, staat de aanstellerigheid ervan volkomen haaks op de visuele poëzie, die Wilfried met zijn vrienden tentoonspreidt.
Jammer dat we weer een jaar moeten wachten op een nieuwe expositie van Wilfried. Jammer dat er maar 232.000 mensen keken.
Maar ik zou zeggen, kijk nog even op Uitzending Gemist. Zoveel liefde voor de sport, zoveel ambachtelijkheid en inspiratie, dat mag je eenvoudigweg niet missen.
