Maaiveld - Thai Vee?

21 mei 2008 15:41 | columns | Door Televizier

Vanuit zo ongeveer het enige niet door rampen getroffen gebied in Azië (hoewel we een nacht lekkage hadden in ons luxe resort) stuur ik zo'n beetje mijn laatste column vanuit den vreemde.

Binnenkort weer eens lekker Nederlandse tv kijken. Als er iets is dat ik deze 4 maanden niet gemist heb dan is het dat. Tot besluit een stukje tv-folklore uit Thailand.

Als bij ons in Nederland iemand van het Koninklijk Huis komt te overlijden, verschijnen er op tv direct specials die voor waarschijnlijk alle leden al bij elke zender op de plank klaar ligt met de instructies erbij. Dan hebben we de dagen daarop nog wat herhalingen en natuurlijk de live verslaggeving van de begrafenis, waarbij op een zeker moment een paar netmanagers zichzelf de morele vraag moeten stellen of bijvoorbeeld het overlijden van Pieter van Vollenhoven een live begrafenisverslaggeving verdient of dat een samenvatting op het journaal volstaat.

Op de radio klinkt een dag sfeervolle muziek (wat dat dan ook mag zijn, want de Red Hot Chilli Peppers hebben ook sfeervollle muziek, maar hoor je weinig in die gevallen). Columnisten van de radio krijgen een telefoontje met het dringende verzoek dat ze die dag maar even geen grapjes moeten maken. Maar dat is wel het zo’n beetje.

In Thailand heb je Koning Bhumibol. Dat is min of meer een dictator, maar eentje die wordt verafgood door het volk. Elke maandag loopt een aanzienlijk deel van de bevolking in een geel blousje puur en alleen uit respect. Er hangen enorme foto's van Bhumibol op elke hoek van elke straat met bloemenkransen. Zijn zestigjarig jubileum in 2006 is nog overal terug te vinden in kleurrijke eerbetonen en elke taxi- en tuktukchauffeur heeft ons eraan herinnerd.

Toen ik met mijn gezin in Chiang Mai op de Sundaymarket rondliep klonk om 18.00 uit grote luidsprekers de King's Antheme (een soort volkslied). We stonden op dat moment toevallig precies op een kruising tussen duizenden druk kwekkende en bewegende Thai, maar op het moment dat de muziek startte, stond iedereen stil en hield zijn mond. Alsof er een film werd stilgezet. Het was een ontroerend moment. Wij zagen in vier richtingen duizenden roerloos staande mensen, die op het moment dat de laatste wegstierf klonk weer verder gingen met wat zij deden. Kortom, de man is populair.

De zus van de koning is in januari overleden. Nadat ze 100 dagen boven de grond moest blijven, is ze inmiddels begraven. Een van de landelijke zenders zendt inmiddels al een maand 24 uur per dag hetzelfde filmpje uit: een paar mooi versierde longboats die door vrolijk gekleurde roeiers worden voortbewogen varen langs het Koninklijk Paleis in Bangkok begeleid door sfeervolle muziek.

24 uur per dag. Eén complete zender wordt volledig gewijd aan de herdenking. En niemand weet hoe lang dat nog gaat duren. Kijk, dan heb je het over een afscheid. En dit is nog maar de zus van Bhumibol. Wat gaat er gebeuren als Bhumi na al meer dan 60 jaar geregeerd te hebben zelf het loodje legt? Ik ben bang dat de medewerkers van de publieke zender van Thailand heel lang verlof krijgen.

Oproep:
Beste lezer,
Zijn er onderwerpen die volgens u aan de kaak moeten worden gesteld, dingen, mensen aan wie u zich ergert, voelt u zich als kijker niet serieus genomen? Reageer op mijn column en ik zal kijken wat ik ermee kan doen.