Ik weet niet of de volgende bewering ooit wetenschappelijk is bewezen, maar het lijkt wel dat naarmate mijn leeftijd stijgt, de emotionele incontinentie evenredig toeneemt. Huh? Nou, dat ik op mijn oude dag een huilebalkje aan het worden ben.
Vooral bij tv kijken neemt het afgrijselijke vormen aan. En dan met name bij ziekenhuisseries. Aan 'Spoorloos' begín ik niet eens.
Vroeger huilde ik nooit bij tv. Op één uitzondering na.
Eind jaren '70 zond de Avro de tekenfilmserie 'Alleen op de Wereld' uit. Die serie ging over het jongetje Remi dat, heel lang geleden en in Frankrijk, alleen op de wereld was. Nou ja, in het begin had hij nog wel een sociaal leven, maar dat werd gestaag minder. De serie was een ellenlange en pedagogisch onverantwoorde narigheidmarathon.
Het begon al goed fout: niet alleen werd Remi ten vondeling gelegd, hij werd vervolgens door zijn pleegouders verkocht. Had híj weer. Daarna ontmoette hij de oude straatmuzikant Vitalis, een man met een baard, 3 honden en een aapje en trok met hem door Frankrijk.
Werden ze niet geteisterd door sneeuwstormen, dan werden ze wel overvallen of omsingeld door een roedel wilde wolven. En dat knulletje maar doorstappen met een aan naïviteit grenzend optimisme. Ik wil de clou hier niet helemaal weggeven, maar uiteindelijk gaan 2 honden dood en ook Vitalis legt het loodje en wordt uit de serie geschreven. Bij de laatste aflevering huilde ik dikke tranen. Van pure opluchting.
En dan klagen ouders van nu over gewelddadige kinderprogramma's. Ha, laat me niet lachen. Die zijn peanuts!
