Het nieuwe seizoen van Schatjes start vanavond met de vijftigste aflevering. In Televizier lees je wat opvoedtelevisie de afgelopen jaren teweeg heeft gebracht in Nederland. Hier op de site kom je meer te weten over hoe een aflevering van Schatjes eigenlijk wordt gemaakt en wie er in aanmerking komen voor het programma.
De leukste kijktips
Unbreakable
The Age of Adaline
"Mensen verwachten dat het altijd storm loopt met aanmeldingen voor het programma, maar dat valt wel mee", zegt Tischa Neve, kinderpsychologe voor Schatjes. "Ten eerste moeten beide ouders wel willen meewerken. De drempel is best hoog om toe te geven dat je de opvoeding van je kinderen niet aankan. Het voelt bijna als falen als mensen onze hulp moeten inroepen. Terwijl ik het juist heel sterk vind als je het doet! De meeste mensen geven zichzelf op, maar het komt ook wel eens voor dat oma's hun schoondochters opgeven. Dan zeggen ze wel: 'Zeg maar niet dat ik dat heb gezegd!'. Maar ja, dat doen we natuurlijk niet."
Krijsende kinderen
"Fina (van de Pol – Drent, de andere kinderpsychologe van Schatjes) en ik beoordelen de haalbaarheid en doen ook het intakegesprek. In dit voortraject valt een aantal gezinnen af. Zo moet het probleem niet te zwaar zijn, maar wel zo 'groot' dat we er een aflevering mee kunnen vullen. Ook moet de nadruk liggen op een opvoedprobleem en niet op andere problemen in het gezin."
Gokje
"Soms is het een gokje of we het redden met onze aanpak in een maand. Af en toe kom je in de loop van de opnames achter relatieproblemen of mensen die tegen het randje van overspannenheid aan zitten. Dat kan het focussen op de opvoeding in de weg staan. De resultaten kunnen dan minder zijn dan we allemaal vooraf hoopten. We gaan daar overigens zorgvuldig mee om in de uitzendingen, wat niet van belang is voor de verhaallijn behandelen we buiten de uitzending om. Respect voor ouders en kinderen staat voorop."
Met elkaar
"We verwachten ook dat de ouders écht meewerken en vol aan de slag gaan. Dat is een voorwaarde voor blijvende verandering: de ouders moeten het doen! Het is weliswaar een zwaar traject, maar ze krijgen hulp die ze in het dagelijks leven niet zo intensief en op maat kunnen krijgen – en nog gratis ook. Ik heb zelf geen kinderen, maar daar hebben de ouders geen problemen mee. Fina en ik zijn beiden psycholoog, de mensen zien dat we veel kennis van kinderen en hun ontwikkeling hebben. Bovendien staan we buiten een gezin en kijken dus ook anders naar de situatie. Bovendien probeer ik nooit boven de ouders te staan, maar altijd naast hen. We moeten het toch samen doen!”
Intensief
"In totaal zijn we wel een maand bezig met een gezin. Voordat ik voor de eerste keer naar een gezin toe ga, ben ik al een week met ze bezig. Een cameraman of –vrouw filmt het gezin eerst een dag of vier en daar maak ik een analyse van en een plan. Als ik dan ben langs geweest om de beelden terug te kijken, wordt er weer gefilmd en ga ik er weer naartoe om verder te coachen. En dat gaat zo nog even door. Het camerateam is wel een dag of tien bij een gezin over de vloer. We komen niet alleen langs, maar hebben ook veel telefonisch contact en mailen veel met de ouders. Dat is heel intensief, maar dat is ook de kracht van het programma. Als je ziet hoeveel beelden ik onder ogen krijg... Helaas kunnen we niet alles laten zien wat we filmen. Dat is jammer."
Verder gaan
"Na het programma kun je de gezinnen niet zomaar loslaten. We bellen in het begin nog regelmatig en als ouders willen, is er nog tot drie maanden de mogelijkheid tot nazorg. Ouders kunnen ons bellen of mailen. Ook zijn er als nodig overdrachten naar vervolg hulp. Vaak mailen ouders me nog wel, zelfs gezinnen van jaren geleden. Maar dat ebt ook weg. Is ook goed: je hoop dat ouders zelf verder kunnen. En in veel gevallen is dat zo."
