Op zijn negende speelde hij al zijn eerste Simon & Garfunkel-nummer op de gitaar: The boxer. En toen Nick Schilder als zeventienjarige op de intensive care lag na de Volendamse nieuwjaarsbrand, draaide hij hun livealbum The concert in Central Park dagen achter elkaar.
Nu maakt de zanger een documentaire over het succesvolle muzikale duo, samen met zijn muzikale wederhelft Simon Keizer en hun vriend Kees Tol: Nick, Simon & Kees: Homeward bound. Nick vertelt erover in restaurant en palingrokerij Smit-Bokkum aan de Volendamse jachthaven.
Een droom die uitkomt
“Simon, Kees en ik vertrekken weer op een muzikale ontdekkingstocht, maar deze keer als documentairemakers. We gaan in Amerika de gangen na van Simon & Garfunkel, we bezoeken plekken uit hun leven en spreken mensen uit hun omgeving. Misschien ontmoeten we ze zelfs wel. Een droom die uitkomt, want hun muziek loopt als een rode draad door onze carrière.
Documentaire
Voordat we ons eigen materiaal schreven coverden we hun nummers al. We zijn geen professionele documentairemakers, dus het leek ons leuk dat stuntelige proces ook in beeld te brengen. We schakelen tussen de informele sfeer van the making of en de filmische beelden van de documentaire zelf.”
Waar komt die fascinatie voor Simon & Garfunkel vandaan?
“Ik betwijfel of Nick & Simon als act had bestaan zonder Simon & Garfunkel. Toen ik op mijn vijftiende gitaar speelde, vroegen mensen altijd of ik al een band had. Want dat was gebruikelijk. Dus probeerde ik die samen te stellen, totdat Simon en ik bij elkaar in de klas kwamen en tweestemmig begonnen te zingen. We raakten geïnspireerd door de samenzang van Simon & Garfunkel en zagen dat zij soms optraden met alleen een gitaar. Dat kon dus ook! Zo zorgden Simon & Garfunkel ervoor dat we de sprong durfden te wagen als duo.”
En toen werden jullie de Nederlandse Simon & Garfunkel?
“Ik vind het heel leuk als iemand ons met hen vergelijkt, maar wij kijken huizenhoog tegen ze op. Als je hun teksten, composities en muziek bekijkt, dan vind ik dat wij hun schoenveters nog niet mogen vastmaken. Maar ongemerkt zochten we toch steeds parallellen: zij woonden ook niet ver uit elkaar, waren ook van hetzelfde jaar, zaten ook bij elkaar op school. Tegelijkertijd dachten we: mogen wij onszelf wel met deze grootheden vergelijken?”
Uiteindelijk gingen ze met ruzie uit elkaar. Ben jij daarvoor bij jullie twee ook bang?
“Niet echt. Als die mogelijkheid ergens onder de oppervlakte had gezeten, was zoiets al wel tot uiting gekomen. Simon & Garfunkel waren best twee egootjes die beiden erkenning wilden. Een bijkomend probleem was dat Paul Simon alle macht in handen had qua repertoire. Dat is bij ons anders: Simon en ik schrijven allebei ongeveer de helft van onze liedjes. Een stuk gezonder. Wij zagen op deze reis dus vooral hoe het níet moet.”
Wanneer wist je dat muziek maken ook jouw roeping was?
“Altijd al wel. Ik weet nog hoe spannend ik het vond toen ik voor het eerst op mijn moeders gitaar mocht spelen. Zij had ooit lessen gehad. Waar ik opgroeide hielp natuurlijk ook. Op straat kwam ik Piet Veerman tegen en in de supermarkt Anny Schilder. Als je in Volendam woont, weet je dat artiest worden geen onmogelijke missie is. Maar toen in groep acht de leraar vroeg wat iedereen wilde worden en ik artiest zei, moest de hele klas toch lachen. Op de middelbare school gebeurde hetzelfde, ook bij een klasgenoot die piloot wilde worden. We wisten toch wel hoe klein die kans was? Maar nu is hij piloot en ben ik zanger.”
Wat sprak je aan in het vak?
“Ik vind het waanzinnig om muziek te maken. Ik bezit iets waarmee ik mensen altijd kan verblijden. Van optreden geniet ik het meest. Bij een goed concert raakt het publiek in vervoering en doet het alles wat je vraagt: meezingen, klappen. Dat is zoiets magisch, ik krijg er enorm veel energie van. En ik vind het bijzonder wat onze liedjes kunnen betekenen voor mensen – we krijgen wekelijks brieven waarin fans hun hart uitstorten. Vooral omdat ik zelf weet hoe troostend muziek kan zijn."
"Toen ik na de nieuwjaarsbrand in 2001 bijna een maand op de intensive care lag, luisterde ik dagenlang Simon & Garfunkels The concert at Central Park. Het was een heel donkere periode. Ik was angstig, veel leeftijdsgenoten lagen op sterven. Ons vak wordt weleens als oppervlakkig gezien, maar toen merkte ik hoe belangrijk muziek is als je door een nare fase gaat. Daar denk ik nog weleens aan als ik dagen van 22 uur maak. Dat muziek maken de moeite waard is.”
Zingen was destijds ook heilzaam voor je, door je beschadigde longen, toch?
“Door de brand waren mijn longen inderdaad verzwakt en adviseerde de longarts dagelijks ademhalingsoefeningen te doen. Maar dat leek me zo eentonig. Dus ik vroeg of ik in plaats daarvan zangoefeningen mocht doen. Dan ben je ook bewust met ademhaling bezig. Dat doe ik nu nog steeds een half uur per dag.”
Dat klinkt gedisciplineerd.
“Dat ben ik ook, spartaans soms. Als ik mezelf iets voorneem, doe ik het ook. Zo wil ik nu fitter worden, dus sport ik al twee weken elke dag. Ik las dat koud douchen goed is, dus dat leer ik mezelf nu aan. Drie jaar geleden ontdekte ik meditatie, en sindsdien mediteer ik ook dagelijks twintig minuten. In mijn werk gaat dat net zo. Ik was voor dit interview drie minuutjes te laat omdat ik geen parkeerplaats kon vinden, maar ik streef er altijd naar stipt te zijn.”
Heb je met al die agenda nog wel tijd voor je kinderen en je vrouw?
“Elke dag besteed ik ook bewust aandacht aan hen. Maar mijn discipline heeft er weleens voor gezorgd dat ik teveel van mezelf vroeg. Gelukkig heb ik nooit een burn-out gehad, maar ik moest in 2012 wel op de rem trappen door oververmoeidheid. Sindsdien breng ik ook heel gedisciplineerd rust in. Dan leg ik mijn mobiel bewust aan de kant of plan ik dagen waarin ik niets doe.
Toen we net kinderen hadden moest ik er best aan wennen dat je je rustschema niet meer in de hand hebt. Je denkt: ik slaap volgende week wel bij, maar precies dan wordt je jongste zes keer per nacht wakker. Daarom plan ik nu buffers in, zoals vakanties. Die liggen bij ons anderhalf jaar van tevoren vast.”
Plan je zo ook je verdere toekomst?
Het is even stil. “Jeetje, ik merk dat ik daar dan weer niet zo over nadenk. Op veel componenten in het leven heb je geen invloed. Dus ik ben vooral bezig het nu zo goed mogelijk te doen als vader, als man, als artiest. Dan maak ik me over de toekomst geen zorgen.”
Nick, Simon & Kees: Homeward bound | donderdag | NPO 1 | 21.25 uur
