Mallemolen,
1999. Daar stond ze, Heddy Lester, in mijn kleedkamer in Studio Aalsmeer. We hadden net een live-uitzending van de show Monte Carlo achter de rug en Heddy was een van de gasten. “Ga jij toevallig naar Amsterdam en kan ik dan meerijden?” vroeg ze met een guitig gezicht. “Natuurlijk breng ik je naar huis”, riep ik gelijk. Iedereen die ooit die heilige drie minuten heeft volgezongen voor Nederland is een icoon voor mij. Zeker Heddy, met misschien wel het mooiste en meest ondergewaardeerde nummer uit de geschiedenis van het Eurovisie Songfestival.
Ik had met mezelf afgesproken om op de terugreis niet over ‘De Mallemolen’ te beginnen, maar na drie minuten in de auto kon ik het toch niet laten. “Heb je de orkestband nog, Heddy?” Ze dacht van wel. “Maar wat moet ik ermee? Ik zing dat nummer nooit meer en zeker niet in de originele toonhoogte.” Mijn fascinatie voor deze orkestbanden schuilt waarschijnlijk in het feit dat deze iconische banden ooit verloren gaan. Na het overlijden van Sandra Reemer heb ik ook nog een vergeefse poging gedaan om haar orkestbanden te digitaliseren in mijn archief voor de eeuwigheid. Maar niets is eeuwig. De Mallemolen staat een keer stil, ook voor Heddy.
Bij haar overlijden dacht ik weer aan onze rit naar Amsterdam waar ons gesprek een andere draai kreeg: de dood van Wim Hogenkamp die de tekstschrijver was van De Mallemolen. Hij bedacht de tekst: ‘Maar jij blijft je toch vasthouden. Al vind je het niet leuk meer. Want naast de molen is ’t te onbekend.’ Zijn dood is een raadsel. Het bizarre was dat Wim in de jeugdserie Q & Q de beruchte vermoorde man op een vage foto speelde. En net als op die foto is Wim zelf dood in zijn huis in Amsterdam gevonden. Vermoord of zelfmoord, de zaak is nog altijd niet opgelost.
Heddy sprak over Wim, het lot in het leven en wat je zelf in de hand hebt en wat niet. Over niet te veel achteruit kijken maar vooruit, acteren, het theater in met haar broer Frank Affolter. En niet eeuwig praten over dat liedje in 1977 in die knalroze jurk.
Ook in 2022 gaf Heddy in een interview aan nog steeds vol plannen te zitten. Wellicht een podcast over Amsterdam. Het heeft helaas niet zo mogen zijn, Heddy overleed afgelopen maand aan blaaskanker. Vlak voor ze mijn auto uitstapte, zei ze me nog dat ze trots was. “Heb ik toch maar mooi geflikt. En anders had jij me niet naar huis willen brengen”, glimlachte ze. Ik was ook trots. Zat ik toch maar even mooi met een bijzondere vrouw in mijn auto. Daarna heb ik haar helaas nooit meer mogen ontmoeten. Ook dát is de Mallemolen van het leven.
