Het einde,
Carlo… dit is toch niet zo?” Iemand stuurt mij een foto van een post op Facebook met een rare tekst. Voor alle duidelijk, dit is niet de waarheid, maar er stond: “Heftig nieuws; Carlo Boszhard: ‘Ernstige vorm van kanker’ Lees verder in de eerste reactie…” En zo is een van mijn columns, over een bevolkingsonderzoek dat iedereen krijgt nadat je 55 jaar geworden bent, helaas uit zijn verband gerukt.
Clickbait, niet fijn, maar zo gaat dat in 2025.
Ik stel mensen gerust: ik ben helemaal gezond. Het zijn de minder leuke kanten van een persoonlijke column schrijven. Maar de positiviteit wint, zoals lezers die toch op mijn aanraden die ene indrukwekkende serie of film een kans gaven. De reacties op hobby’s die ik deelde, zoals handtekeningen van grote sterren verzamelen. Zo kreeg ik van een lieve dame haar hele collectie handtekeningen. Mies Bouwman, Jayne Mansfield, Doris Day, ze zaten er allemaal tussen.
En ook in het verwerken van verlies speelde deze column een rol. Of het nu een dierbare collega was of mijn lieve vader. Ik wil het liever niet opschrijven, het voelt te vers, te dichtbij. Maar achteraf ben ik er trots op.
Al was het maar om het verdriet en gemis een plekje te geven. Kritiek op collega’s en programma’s heb ik hier zoveel mogelijk proberen te vermijden. Omdat ik zelf nog midden in het werkveld sta. Kritiek komt vaak van mensen die aan de zijkant staan, die kunnen makkelijker hard om zich heen slaan. Hun positie in het werkveld is in vele gevallen namelijk al uitgespeeld. Of het past geheel bij zijn of haar stijl. Prima, ieder zijn ding.
Het hoge woord moet er maar uit. Na 6,5 jaar is dit mijn laatste column. In 2026 wacht namelijk een nieuwe uitdaging en met alle programma’s en de musical is het druk zat. Die nieuwe uitdaging ligt ook in het schrijven en ik vind het heerlijk.
Wat deze columns betreft, bedank ik u voor het lezen en dank ik mijn liefde Herald en de redactie van Televizier. Jullie waren helemaal…. het einde.
