Festival
Deze week drie keer het Eurovisie Songfestival. Dinsdag en donderdag twee halve finales, zaterdag de finale met de landen die zich gekwalificeerd hebben plus de landen die het meest betalen. Waaronder Engeland, dat het event dit jaar organiseert. Laat het net zo hilarisch, schokkend, spannend, goed en slecht zijn als alle andere jaren. Hier wat voorbeelden.
Ik trap af met Nationaal Songfestival-jurylid Theo Ordeman die in 1982 zei: “Ik zat even te dubben, een strijd tussen het nummer ‘Fantasy Island’ (dat later een hitje werd) en ‘Jij en ik’. Maar internationaal gezien dacht ik ‘Jij en ik’.” Hilarisch, net als zangeres Jade. Die ging tijdens een prachtige ballad net te dicht bij een violist staan. Bam, microfoon tegen haar kin. Weg sfeer. En weg jurk bij de presentatrice in 1985. Ze liep langs iets scherps en daar ging haar jurk. Daar sta je dan in je onderbroek. Allemaal van tevoren bedacht door drie mensen: de presentatrice zelf, de regisseur en de cameraman. De Eurovisie-bazen waren woedend en voortaan moest elk grapje worden overlegd en zestig keer geoefend. Er valt mede hierdoor nog weinig te lachen, al waren sommige inzendingen zo slecht, dat het toch weer hilarisch werd.
De laatste noot van Justine Pelmelay ging dwars door mijn ziel. Ik vond het eerder emotioneel dan vals, maar ik dacht ook niet voor niks elk jaar dat we zouden winnen. Verbijstering en ongeloof toen Glennis Grace niet naar de finale ging! En daarover gesproken: de inzending van Israël in 2000, de groep Ping Pong met het liedje ‘Be happy’. Zoek het op en je weet niet wat je ziet. Daar word je allesbehalve happy van.
Maar je krijgt ook geweldig talent en nieuwe muziekstromingen op het grootse podium van de wereld. Het Songfestival is zoveel meer dan een paar slechte middelmatige en goede liedjes bij elkaar. Televisie is in zijn beste vorm altijd live, geen weg terug, alles wat je ziet is nu. Deze spanning doet iets met de presentatoren en de performers. Dat alleen al is het kijken waard. Pak die zak chips, er komt nog veel meer slechts op je af… Je minutenlang verbijten over rare keuzes en dan ineens is-ie daar, die ene parel. En ook al is het niet jouw parel, het duurt nooit langer dan 3 minuten. Televisie moet je opwinden, kwaad maken, verbijsteren, vermaken en daarom is het Eurovisie Songfestival niet alleen het beste tv-format van Europa, maar van de wereld.
