I want Moors,
Irene Moors bedoel ik natuurlijk, maar dat is geen nieuws. Wél dat Irene al een tijdje succesvol mensen adviseert hoe als tv-host te overleven in de rare wereld die televisie heet. Irene is de reddende engel, zoals ze er ook ooit voor mij was toen Carlo Boszhard door iedereen werd bestempeld als de miskleun van Mies Bouwman. Zij zag iets in mij en daardoor heb ik mijn liefste hobby kunnen uitbouwen: tv maken. Door meters te maken en alles terug te kijken, heb ik steeds meer kunnen leren.
De generatie van nu heeft die tijd niet. Weer een leuke personality met veel instagramvolgers die niet uit de verf komt. Iemand doet een leuk filmpje op locatie en verzuipt vervolgens in de grote studio. Ineens is de losheid en wat iemand uniek maakt helemaal weg, omdat de autocue het ritme bepaalt in plaats van het talent zelf. Als presentator heb je een maatje nodig die er, los van het programma. puur en alleen voor jou is.
Iedereen die op tv komt en voor een groep praat, kan ineens zichzelf helemaal kwijt zijn. De zender zegt dit, de producent wil dat, die vindt je saai, die weer te druk. Onzekerheid komt snel om de hoek kijken en dan is het te laat. Dus: als je net komt kijken of al iets langer meegaat en het gaat niet zoals je wilt: roep om MOORS.
Nee, ik heb geen aandelen en ik schrijf dit ook niet omdat ik van haar hou, ze kan het gewoon. “Je kunt alleen improviseren als je je heel goed voorbereidt” is een van haar uitspraken en het klopt echt, ik hanteer deze nog steeds (zo goed mogelijk). Minoesch Jorissen en Simone van den Ende zijn andere bekende coaches die je aan de hand kunnen meenemen en zelfs met Irene erbij zouden ze het nog te druk hebben om de stortvloed aan nieuwe gezichten te helpen.
Het grappige is dat alle artiesten een manager hebben, maar niet iemand om ze te helpen het vak goed uit te voeren. Ik heb in al die jaren nooit een manager gehad die riep om 15 procent, maar ik wilde moor. Ik had Irene, Irene Moors!
