20 weken,
Twintig weken waren de kandidaten die meededen aan Married at First Sight te volgen. Ik zeg het nog een keer: twintig weken! Deze laatste week op dinsdag tegenover het Eurovisie Songfestival en de dag erna, op woensdag, is de finale. Weinig programma’s kun je zo lang uitzenden en toch het resultaat behouden van Married at First Sight. Ik had het liever altijd twee keer in de week gezien – net als vorig seizoen – maar het is niet de enige show die door de Voice-rel moest schuiven in de programmering.
De hoofdrolspelers zijn inmiddels bekende Nederlanders, geliefd of juist niet. Ze gaan nog één keer met mij en de experts in gesprek voor het slotstuk. Daar komen veel emoties bij kijken en ik zit dan net als de kijker op het puntje van mijn stoel. Verrassingen blijven er altijd, ook na het ‘ik wil wel’ of ‘niet’ getrouwd blijven. Ik bel de redactie bijna elke week om te vragen of ze nog bij elkaar zijn. Is er bijvoorbeeld ineens toch een klik tussen een stel na een stroeve start?
De wens dat ik, net als Peter van Vorst, kan zeggen dat het gelukt is, blijft groot. Niet voor mezelf maar voor het geloof dat liefde alles overwint. Er zullen mensen zijn die van zo’n zin moeten spugen, maar cynisme voert al veel te lang de boventoon. Is het corona of de oorlog – allemaal begrijpelijk – maar we moeten het licht zoeken.
Ik weet dat het zweverig klinkt, maar in de ogen van iemand bij Married at First Sight zag ik hoop. In de zon met je geliefde hand in hand, in de tuin, in bed of op het strand. Aan het eind van de rit is dat wat ons bijblijft, ook na twintig weken Married at First Sight. Niet het conflict tussen Arjan en Maurice, of dat Kim helaas van een roze wolk viel. Nee, uiteindelijk blijft de liefde over en geloof me: woensdag is die te zien en hoe! Tranen, maar dan van intens geluk.
“Is dit niet een te kleffe column?” vraag ik mijn lief Herald. “Ja”, zegt hij en geeft me een knuffel. Heerlijk, dat had ik nodig. Ik gun u hetzelfde…
