Lieve Ivo,
Ruben Nicolai vraagt mij vaak om je even na te doen. “Doe nog eens een Ivo Niehe’tje, Carlo. Alsjeblieft?” En ik doe het graag, want in de huid kruipen van iemand die ik leuk vind, kost me bijna geen moeite. Dat komt vooral omdat je stem en woordkeuze zo eigen en bepalend is. Dan roep ik met jouw stem: “Een prachtig portret van niemand minder dan Famke Louise. Waar ik voorheen nog bij Audrey Hepburn of Celine Dion mocht thuiskomen.” Ik lach, ik plaag en velen lachen mee... Ach ja, die Ivo.
Die ondertussen de langstlopende tv-show over de hele wereld heeft met één en dezelfde presentator. Op het Gouden Televizier-Ring Gala kreeg jij van Paul de Leeuw de Televizier Oeuvre-Ring uitgereikt. Je ontroering heeft mij geraakt. Het was prachtig en zo terecht, want je bent een fenomeen en fenomenen moeten we eren. Het Gouden Televizier-Ring Gala kent veel genomineerden en/of winnaars met een grote achterban, met bijbehorende hoge telefoonkosten vanwege al het sms’en. Deze oeuvreprijs is niet op deze manier gewonnen en juist daarom krijg jij hem.
In mijn fantasie ga ik als Ivo naar de echte Ivo voor een weergaloos portret. Ik loop door je huis en sta stil bij de Oeuvre-Ring. Slim als ik ben, vraag ik naar jouw emotie op die o zo schitterende avond. De muziek zwelt aan en na een paar woorden vanuit het hart zet ik het beeld stil. Ik zie een man met een kleine traan in zijn oog. Bij dit beeld bedenk ik me dat ik fan ben en voor altijd zal blijven. Ivo, ik vind je ge-wel-dig en daar is geen woord Frans bij!
