Koud hè?
Bij een duo is er vaak iemand die net iets harder op de tandem trapt dan de ander. De Dikke en de Dunne hadden daar ook last van. Stan Laurel maakte de grappen en dat was prima, tot er toch wat irritaties over en weer kwamen.
Voor het TV monument van Han Peekel had ik samen met Irene de eer om over onze successen als duo te praten. We houden nog steeds zielsveel van elkaar en Irene trapte volgens mij harder op die tandem dan ik. Ik maakte wel liedjes en had genoeg ideeën, maar Irene is ook zeer creatief en kan beter dan ik alles uitwerken. Zoals een recensent ooit eens over ons schreef: ‘Als Carlo een zin begint, maakt Irene hem af. Of andersom.’ Het is fijn om samen terug te kijken hoe we van Telekids tot de zondagmiddag tot De TV Kantine komen. Gedeelde smart is halve smart en dat geldt ook voor het plezier.
Voor datzelfde TV monument werden Henk Spaan en Harry Vermeegen al in 2015 geïnterviewd. Wat een hits, wat een passie voor tv, wat een geweldig duo. Maar het doet mij pijn dat ze elkaar nooit meer spreken of zien. Daar heeft Harry zijn verhaal over en Henk weer een andere versie. Het maakt niet uit, het is triest.
Toen ik als broekie van 15 jaar met figureren begon in hun show Pisa – voor 15 gulden per dag – keek ik mijn ogen uit. Ik zag hoe Henk en Harry werkten. Het was magie. Ze hadden aan één blik genoeg om te weten hoe het leuker kon. Dat wil ik ook, dacht ik. Een maatje met wie je samen van niets iets maakt, zoals Pittige Tijden dat iedereen kent. Het liefst met een catchphrase: ‘Het is mij, Robert’ of ‘Wat een toestand!’. Zowel Pisa als later Verona hadden heel Nederland in de greep met ‘Popie Jopie’, ‘Koud hè’ en ‘Kopje koffie glazenwasser?’ Nooit een prijs gekregen, nooit echt op waarde geschat en toch zo veel tv-historie van die twee.
Toen ik hun TV monument weer voorbij zag komen, zag ik de kracht van twee totaal verschillende mensen bij elkaar. Maar ik zag ook twee trotse mannen die natuurlijk verder zijn gegaan. Het is allang voorbij, prima zo, nee geen behoefte aan nog iets van contact. Maar dromen mag altijd. Als je zo veel hebt betekend voor weer een nieuwe generatie televisiemakers is een hereniging van Henk en Harry de ultieme droom. Natuurlijk met een kopje koffie erbij, want soms is het leven al koud genoeg.
