Het is 37 graden, luchtvochtigheidsgraad 124 procent, op een benauwde overdekte markt in Vientiane. Ik voer zware onderhandelingen over een koperen boedhistengong met een strenge Laotiaanse marktvrouw.
Terwijl ze onderhandelt, kijkt ze met een schuin oog naar een klein tv-schermpje. We bieden inmiddels 120.000 kip, maar ze is beledigd en gaat gewoon ongegeneerd tv kijken, terwijl ze ons met onze ervaren hardbargain-blik en imposante stapel bankbiljetten verder negeert.
Ze heeft haar interesse verloren, terwijl er nauwelijks klanten zijn.
Ik kijk om me heen. Overal op de markt kijken vrouwen en mannen gebiologeerd naar kleine tv-schermpjes. Ik word nieuwsgierig en ga ook kijken. Er is een soort van Idols-achtig programma bezig. En dit zijn waarschijnlijk de voorronden.
Drie vadsige Laotianen van een jaar of 50 in veel te krappe, glimmende showpakjes kermen uit volle borst alsof er net iemand een bezemsteel in hun achterste gestoken heeft. Met de borstel naar voren. Een soort van flamengo, maar dan alsof de zanger met zijn blote voeten in de open haard staat.
Het is echt hilarisch.
Terwijl het ontzettend slechte begeleidingsbandje stopt, gaan de drie mannen nog door met hun werkelijk bizarre gekerm. Om de beurt een solo. Ik moet echt ontzettend lachen, want ondanks de taalbarrière ís het hilarisch grappig.
Zulke schaamteloosheid hebben we in Nederland toch nooit gezien. Maar dan kijk ik om me heen en blijk ik de enige te zijn die lacht. Ook op tv worden deze kermende mannen serieus en met respect behandeld. Ook daar wordt niet gelachen. Ik kom er langzaam achter dat deze mannen in dit land grote sterren zijn.
Dit zijn de Toppers van Laos...
Zes weken lang heb ik in hotelkamers zitten zappen in Vietnam, Laos en Cambodja. Extreem slechte tv. Veel praatprogramma’s die er allemaal uitzien als een niet gerepeteerde parodie tijdens het eindfeest van groep 8. Knullige shows met houterige presentatoren.
Het zijn van die momenten dat je gewoon zin krijgt in een aflevering van Tussen Kunst & Kitsch. Dat je verlangt naar een woonprogramma. Dat je denkt: die Patty Brard heeft toch ook echt wel kwaliteiten.
Ik kreeg zó’n zin in Nederlandse tv!
Thuis zette ik op zaterdagavond vol verwachting mijn tv aan. Gek dat zo’n gevoel in drie seconden helemaal weg kan zijn. Nieuw seizoen, nieuwe kansen, nieuwe columns.
Het zal wel weer over gaan, maar het voelde ineens als werk.
Joep van Deudekom
