Applaus,
Kijk, zo ziet succes eruit”, zegt Joop van den Ende als hij me ziet. “Je hele uitstraling is anders nu je zoveel succes hebt. Gefeliciteerd, dat gun ik je.” Op het toilet kijk ik toch maar even in de spiegel. Zie ik er anders uit? Niet bepaald, maar misschien voel ik het wel. Het gaat lekker, is dat wat ik uitstraal? Maar we zitten niet stil – of juist wel – en ondertussen ben ik weer 4 kilo te zwaar. Daar komt bij dat I Can See Your Voice mede door de verhuizing naar de woensdag niet fijn van start is gegaan. Zou Joop nog steeds hetzelfde tegen mij zeggen als hij me tegenkomt?
‘We praten alleen maar over ons succes’, zegt Beau van Erven Dorens in het Algemeen Dagblad en hij heeft gelijk. Door social media – met de daarbij behoorde filters om onze wallen weg te werken – is falen bijna een ‘no-go’. We leven in een perfecte wereld die we graag willen laten zien, maar juist de imperfectie maakt ons menselijk. Nog meer slecht nieuws: Make Up Your Mind zit niet in de voorlopige tussenstand voor de race om de Gouden Televizier-Ring. Het kan nog steeds, we moeten eraan werken, zegt iemand. Maar als ik hoor dat er zelfs spandoeken langs de weg hangen om te stemmen op De Bevers, gaat me dat net iets te ver. Meer stemmers dan kijkers, al klinkt dat wellicht wat negatief.
Ik gun natuurlijk iedereen zijn applaus. Sterker nog, ik geloof dat als jij het een ander niet gunt, je zelf het applaus niet waard bent. En daarom neem ik jullie mee naar Aalsmeer begin 2000. Linda de Mol neemt in Aalsmeer de eerste Miljoenenjacht op. Ik struinde altijd achter de schermen, bij regie of productie om te leren van dat geweldige vak tv maken. Daar staat ze, Linda de Mol. De muziek loopt, ik lees iets in haar gezicht. Spanning. En dan, 3 seconden voor ze opkomt, is er controle en rust. Ze krijgt een oorverdovend applaus van duizend man en de show – nog zonder koffertjes en ontelbare verschillende rondes – begint. Tijdens de eerste break spits ik mijn oren. Wat gaat ze zeggen? Is ze blij? Gaat het goed? “Deze zaal met duizend mensen geeft me zoveel energie!” Een les ‘presenteren doe je zo’ komt voorbij en ik geniet.
22 jaar later hoor ik weer die muziek en komt ze weer van die trap. Met alles wat er is gebeurd wil ik niet weten hoe Linda zich gevoeld heeft toen de muziek begon. Maar ik stond uitbundig voor de tv mee te klappen, omdat ik blij was dat ze terug was. De trilling in haar stem aan het begin, elk woord was perfect. Haar ogen vertelden iets anders en dat is nou juist waarom we van iemand houden. Het nieuwe perfect is niet perfect.
