Waarom Carlo Boszhard 's nachts plots in een sloot lag

Lieve Tommy

Nee, niet die van Sesamstraat, ik heb het over jou; onze grote rode kater thuis. Je baas doet keurig aan de lijn met als gevolg dat jij ook minder extra’s in de keuken krijgt. Ik zit midden in een druk opname­ schema voor tv en wil er strak uitzien. Zeven kilo is eraf! In de ijskast ligt nu in plaats van iets lekkers een roller voor onder mijn ogen. Het koelt, het rolt en dus na een half uur minder wallen.

Joop van den Ende zei mij in de jaren 90 al dat ik snel kon tekenen. Niet qua contract, maar mijn gezicht laat snel zien of ik goed of slecht geslapen heb. Dus op tijd naar bed voor nieuwe tv­opnamen. Jij bent op dat moment in de tuin, het is elf uur in de avond. Tommie, Tommie, Tommie!!! Geen Tommie... meestal ren je gelijk naar binnen, dat is gek?!

Al zes jaar blijf je braaf in de ach­tertuin en ga je nooit verder dan het hek dat je van de wijde wereld scheidt. Paniek breekt precies een half uur later uit. De buurvrouw (die iedereen kent als Wil mijn moeder), mijn vader, mijn vriend Herald en iedereen in de buurt zoekt mee. Je bent spoorloos. Waar bén je?

Een uur later besluiten we nog één keer te kijken. Bij ons aangrenzend aan de tuin kijken drie schapen mij verbaasd aan met daarachter... Ja, daar ben je! Ik mag je nu geen moment uit het oog verlie­zen, maar tussen ons ligt een sloot van twee meter breed. ‘Dat haal ik nooit’, dacht ik nog, maar ik spring toch! Plons! Om drie uur ‘s nachts lig ik in de sloot te spartelen en zuigt de modder mijn schoenen met zich mee. Ik hou je in het zicht.

Jij ziet een vloekend monster uit de sloot naar je toe slui­pen. Het is inmiddels half vier. Herald heeft je in zijn armen, je bent thuis en ik kan nog drie uurtjes slapen. De reactie van de make­up de volgende ochtend laat zich raden. Wat zie je eruit, heb je soms een kater?