Ruben Terlous derde serie over China begint met de toekomstdromen van Chinezen. Hoe beïnvloedt bijvoorbeeld de eenkindpolitiek de toekomst van ouders die hun enige kind kwijtraakten?
De leukste kijktips
Unbreakable
The Age of Adaline
China begint na twee series nog niet te vervelen?
“Nee, voorlopig niet. Ik heb mijn hart verpand aan China toen ik negentien was. De diversiteit en schoonheid van het land fascineerden me, hoe lief de mensen zijn en de magie van het leren van de taal. Inmiddels ken ik China goed en zie ik hoe supersnel het land verandert. Het is boeiend wat dat met mensen doet. Vandaar deze serie over Chinese dromen. Dat is trouwens ook de politieke slogan van de president: het is de Chinese droom om China het machtigste land ter wereld te maken. Maar de gewone Chinees droomt van heel andere dingen. Die laat ik zien.”
Welke Chinese droom is je het meest bijgebleven?
“In de eerste aflevering bezoek ik een streng heropvoedingsinternaat. Daar sturen ouders hun kinderen heen als die van het rechte pad zijn geraakt of niet goed presteren op school. Ik ontmoette daar een vijftienjarige jongen met een mooie droom. Hij verloor zijn moeder aan kanker en wil nu dokter worden. Niet om geld te verdienen, maar om families te redden. Dat vond ik heel onroerend, want enerzijds was het een mooie droom, anderzijds was het natuurlijk heel tragisch. Hij was zijn moeder kwijt en zat nu zonder familie in dat internaat.”
Er zitten ook veel enig kinderen, door de jarenlange eenkindpolitiek. Wat doet het met een kind om in z’n eentje op te groeien?
“Daar is veel discussie over. Enig kinderen worden vertroeteld door hun ouders en grootouders en krijgen daardoor vaak karakteristieke trekjes. Zoals jezelf zien als de kern van de wereld, omdat ze zoveel aandacht krijgen. En dat is best lastig voor die kinderen. Ze denken dat alles om hen draait, maar moeten ook enorm presteren van hun ouders.”
Waarom leggen Chinezen zo’n grote druk op hun kinderen?
“Omdat ze de volgende generatie zien als de toekomst. Kinderen moeten de dromen van hun ouders vervullen. Ze verzorgen jou als je oud bent en de status van je kind geeft jou status. Maar niet ieder kind kan die druk aan.”
Je bezoekt ook ouders die hun enige kind verloren. Hoe kijken zij naar de toekomst?
“Die is er niet voor hen. Ze leven alleen in het nu en proberen te genieten van de kleine dingen. Hun kind was de toekomst, dat betekende alles. Ik bezoek ouders die hun enige kind zijn kwijtgeraakt en die op feestdagen bijeenkomen om hun verdriet te delen. Dat ontroerde me enorm. Je ziet bij die groep zo goed het enorme leed dat de eenkindpolitiek heeft veroorzaakt. Het werd ook nog heel persoonlijk, omdat ze mij ter plekke een beetje adopteerden als hun zoon. Dat was wel heel participerend. En het greep me enorm aan.”
Chinese dromen, zondag - NPO 2 • 20:25 uur
