Angela Groothuizen presenteert vanavond eens zelf een live-show. In ‘Sta op tegen kanker’ probeert ze met Art Rooijakkers en vele artiesten geld op te halen voor onderzoek naar kanker.
De leukste kijktips
Wayne's World
Star Trek: Picard
Het kan raar lopen: vorig jaar bracht je in Sta op tegen kanker een ode aan je aan kanker overleden vriendin Ria Brieffies, nu presenteer je het ook.
„Het is een eer om het ditmaal ook te mogen presenteren. Het is een liefdevol en belangrijk programma waaraan ik graag meewerk.”
Waarom is dit programma belangrijk?
„Het blijft vreselijk als je hoort dat je kanker hebt, maar het betekent niet meer per se je doodvonnis. Ik geloof zelfs dat kanker op den duur helemaal te bestrijden is. Daar is geld voor nodig en ik hoop dat er met deze uitzending veel nieuwe donateurs bij komen. Het gaat ons allemaal aan; bijna iedereen kent wel iemand met kanker. Twaalf jaar geleden overleed mijn beste vriendin Judith aan borstkanker. Als toen de behandelingsmethodes van nu hadden bestaan, had zij niet dood hoeven gaan.”
Onder anderen Guus Meeuwis komt optreden. En daarover gesproken: hoe gaat het met The voice?
„Het is weer zó leuk om talent te mogen coachen. Ik geniet er ontzettend van. Omdat ik de oudste van de coaches en de enige vrouw ben, is mij de moederrol toebedeeld. Dat vind ik prima, want ‘moeder’ staat bij mij zowel voor liefde en veiligheid als voor autoriteit. De kandidaten kunnen op me rekenen. Soms kijken er bijna vier miljoen mensen. Kandidaten komen terecht in een maalstroom van gevoelens en gekkigheid. De druk is enorm.”
Voel jij ook meer druk door The voice?
„Ik krijg wel kritiek over mijn figuur, dat gebeurt nu eenmaal als je op tv komt, maar ik trek me er niet zo veel van aan. Ik hou van lekker eten en een wijntje. Maar als ik niet oppas, weeg ik zo 120 kilo. Ik heb last van omgekeerde anorexia: als ik in de spiegel kijk, ben ik tevreden, maar als ik mezelf op tv zie, lijk ik soms wel zwanger. Ik moet natuurlijk niet te rond worden, maar nu ik 52 ben, vind ik het niet meer nodig om overdreven veel met mijn gewicht bezig
te zijn. Je moet ook gewoon proberen te genieten.”
Deed je dat vroeger dan niet?
„Ik had meer moeten genieten van mijn tijd bij de Dolly Dots. Ik was pas negentien toen we begonnen en de aandacht die we kregen was extreem. Ik wilde gewoon zijn, maar voelde me soms net een marsmannetje en werd onzeker. Ik heb toen in Amerika een training gevolgd om sterker in mijn schoenen te staan. Dat heeft geholpen.”
