Bij het zien van een extreem uiterlijk borrelen er vragen op die mensen niet direct durven stellen. Zes mensen met tatoeages, piercings en andere lichaamsversieringen beantwoorden die vragen zo eerlijk mogelijk.
Transgenders, zwarte mensen en slachtoffers van huiselijk geweld, het zijn een paar van de groepen die eerder deelnamen aan het taboedoorbrekende Ik durf het bijna niet te vragen. Dit keer krijgen mensen met een extreem uiterlijk vragen voorgeschoteld van kijkers, die ze normaal gesproken niet durven stellen.
Tattoos
Bijna allemaal hebben ze én veel tatoeages én piercings, ook in het gezicht. Anderen hebben lichaamsmodificaties als een gespleten tong en stretchgaten in de oorlellen. Of scarifications, bewust aangebrachte littekens. Tattoo-opa Hugo is naar eigen zeggen bijna ‘af’, op een stukje wit op zijn keel na. Daniëlle is nog lang niet klaar. Ze wil haar hele lichaam vol met inkt, en denkt daarbij ook aan plaatsen waar een tatoeëerder liever niet komt.
Vooroordelen
Het programma
Ik durf het bijna niet te vragen schommelt tussen voorlichting en voyeurisme. Zeker als het zwaardere onderwerpen als seksueel misbruik en ongeneeslijke ziektes betreft. Voorlichting lijkt de overhand te hebben. Sommige uitzendingen blijken perfect voorlichtingsmateriaal voor scholen en stichtingen te zijn, vertelde de producent van het programma na afloop van het eerste seizoen in een interview met Broadcast Magazine. De insteek is steeds dezelfde: onbegrepen groepen uit de samenleving geven antwoord op indringende vragen van kijkers in de hoop vooroordelen over hen te ontkrachten.
