Vorig jaar trok Nederland dankzij René en Natasja Froger en hun kinderen massaal de portemonnee voor de Voedselbank. Dit jaar hopen ze hetzelfde voor elkaar te krijgen voor Stichting Heppie. En ook nu storten ze zich met hart en ziel in het project en geven ze zich helemaal bloot: "We zijn zoals we zijn."
In De Frogers: Helemaal Heppie! zetten René, Natasja, Maxim en Didier zich in voor Stichting Heppie, organisator van kampen voor kinderen die normaal gesproken niet zomaar op vakantie kunnen. Het gezin verruilt hun villa in 't Gooi een maand voor een camper en een tentje om deze kinderen de vakantie van hun leven te bezorgen.
Stichting Heppie zal bij veel mensen in eerste instantie geen belletje gaan rinkelen. Kenden jullie deze organisatie?
Natasja (N): "Nee, ik niet."
René (R): "Nou, eigenlijk komt de stichting voort uit Jantje Beton."
N: "En die naam kennen veel mensen dan weer wel."
R: "Het heeft ook een tijdje KICO geheten, maar om verwarring met KIKA (Kinderen Kanker Vrij, red.) te voorkomen is het later omgedoopt naar Heppie."
Hoe zijn jullie bij deze stichting terechtgekomen?
R: "Het is zeker niet het enige goede doel dat contact heeft opgenomen, maar wel een organisatie die ons meteen enorm aansprak. Met name omdat het hier om kinderen gaat en wij het gevoel hadden dat we hiervoor echt iets kunnen betekenen."
N: "Ook de slogan, 'Ieder kind verdient aandacht', betekent veel voor ons. Kinderen zijn altijd de dupe: of ze nou met een bepaalde aandoening zijn geboren of dat hun ouders om wat voor reden dan ook niet op vakantie kunnen, ook zij verdienen het om even weg te gaan en hun zorgen te vergeten."
Was het moeilijk om met bepaalde kinderen om te gaan?
R: "Nee, maar daar zijn we van tevoren natuurlijk in getraind."
N: "Dat kan ook niet anders. Je moet wel iets van ADHD, ADD of het syndroom van Asperger weten voor je met die kinderen aan de slag gaat."
R: "Het was ook niet een enkel dagje voorlichting, hoor. We zijn daar heel serieus mee omgegaan."
N: "Ook voor Maxim en Didier. Toen ik hoorde dat we bij Heppie zouden optrekken met kinderen met een bijzondere aandoening, ben ik ook met een kinderpsycholoog gaan praten. Ik wilde bijvoorbeeld weten hoe ik het aan mijn kinderen kon merken als het hen allemaal even te veel werd, al viel dat gelukkig enorm mee."
Keken de kinderen niet anders tegen jullie aan?
R: "Alleen in het begin. Dan komen ze binnen en zie je ze even kijken: 'Oh'. Maar om eerlijk te zijn, herkenden ze mij in eerste instantie niet eens. Waarschijnlijk omdat ik geen net pak aan had, haha!"
Laten jullie alles zien?
N: "Nou, bíjna alles, tenzij het kwetsend is voor een kind."
R: "Sommige dingen die gebeuren kun je niet laten zien, omdat je die kinderen wilt beschermen. Zo'n kind moet de maandag erop gewoon weer naar school en wordt daar dan op aangesproken, dus daar moet je heel respectvol mee omgaan."
En jullie zelf?
R: "Haha, wat denk je zelf?"
N: "Nee, wij zijn hele open in: what you see is what you get."
Dus gewoon in je oude kloffie op tv?
N: "Ja, maar moet ik dan beeldig gaan zitten zijn op een camping? Dat slaat toch nergens op."
R: "Ga maar na hoe zwaar het zou zijn geweest als ik in de eerste aflevering met een smoking dat parcours had moeten afleggen..."
N: "Precies, en daarbij: we zijn zoals we zijn."
De opnames vonden plaats in een voor jullie moeilijke periode (de ouders van René overleden kort na elkaar, red.). Was dit een fijne afleiding?
N: "Ja en nee."
R: "Mijn moeder overleed in april en wij hadden eerder dit jaar al onze medewerking toegezegd aan dit project. Bovendien werken er zoveel mensen aan mee, die allemaal op ons rekenen... Het programma stopzetten was dus gewoon geen optie."
Hij gaat verder: "Maar voor mij, of eigenlijk ons allebei, was het best heavy. Soms was het een fijne afleiding, maar op andere momenten, als ik alleen was om dingen te regelen, kreeg ik het wel eens te kwaad."
Dat is ook niet zo raar.
R: "Ik heb het niet echt verdrukt, maar het verdriet komt er nu wel meer uit dan toen het geval was."
N: "René heeft op dat moment vaak gewoon de knop omgezet, omdat hij heel sterk het gevoel had van: alles voor deze kinderen. Zij zijn eindelijk een keertje op vakantie, dit is hún week."
