Stiekem is de Nederlandse tv ermee gevuld: volks-tv. Waarmee ik natuurlijk de cultuur met de kleine c bedoel: het vermaak voor de massa, het platte en niet altijd even kwalitatief hoogstaande tv-aanbod van ons land.
Denk aan programma's over, voor, met of door volkszangers, programma's waarin de vrouwen van voetballers aan het woord komen, programma's waarin moeders van volkszangers iets vertellen over hun zoon, programma's waarin volkszangers elkaars liedjes mogen zingen of programma's waarin volkszangers samen iets gaan doen.
Volks-tv. Voor en door volkse mensen (dat laatste niet te verwarren met 'het volk').
Ultiem voorbeeld is Tros Muziekfeest. Hoogblonde volkszangers zingen volksmuziek voor volkse mensen. Vaak ook nog in de achterhoek en in de stromende regen, waardoor de permanentjes van de Shirley's en Samantha's in het publiek al snel wat inzakken.
Een grote motivator achter het in stand houden van deze cultuur met een kleine c, is televisie. We maken veel volks-tv in dit land en dus krijgt het volkse gevaar de kans om zichzelf te verspreiden.
Daardoor zien we dus in een showbizzprogramma op prime time op de Nederlandse tv hoe (bij wijze van spreken) de moeder van een volkszanger zijn vuile was buiten mag hangen, nadat zijn volkse ex zijn huis had leeggeroofd. Zie ook hieronder een samenvatting van dit ludieke interview:
De opkomst van volks-tv is dus niet meer te stoppen. Echter: zolang de volkse programma's duidelijk herkenbaar blijven en we er makkelijk langs kunnen zappen, is er weinig aan de hand.
Maar zodra Patty Brard ook maar één keer geïnterviewd wordt door het Journaal, verklaar ik de wereld als reddeloos verloren.
Flatscreen
