In het jaar 1966 keek de redactie van Televizier raar op. De stemming voor de Gouden Televizier-Ring liep via bonnen die uit het blad waren geknipt, ingevuld en opgestuurd. Kon het echt waar zijn? De stemmen werden kritisch herteld. Het klopte: de winnaar was Zo Is het Toevallig Ook Nog ‘s een Keer!
Dat was satire, een Nederlandse versie van het Britse That Was The Week That Was. Naast alle gezellige en ongevaarlijke shows besprak dit programma wat er broeide aan de oppervlakte van de samenleving. De politiek keurde het af, de kranten vulden er kolommen mee en de VARA kreeg vijfduizend boze reacties. Presentatrice en mede-bedenkster Mies Bouwman werd bedreigd en haakte na vier afleveringen af.
Toch was een programma als Zo Is het… niet bepalend voor welke kant de televisie op ging. Dat was een genre dat bezongen werd door Willy en Willeke Alberti: ‘Dag mevrouw, dag meneer, ja daar zijn we daar weer, zaterdagavond!’
In de vroege jaren zeventig was dat wat domineerde: het zaterdagavondgevoel. Mies Bouwman keerde glorieus terug met Een van de Acht. Die spelshow won de Gouden Televizier-Ring in 1972. Daarna volgde De Berend Boudewijn Kwis (1973). Het kon niet op, de televisie was waarlijk volwassen geworden. Willem Duys ontving in 1974 de Oeuvre-Ring, Andre van Duin kreeg de publieksprijs voor Dag Dag Heerlijke Lach in 1975 en de cabaretier die lang wars was van tv, Wim Kan, volgde in 1977 met zijn Oudejaarsconference.
Kortom, niets werd jaarlijks zo begeerd als de Gouden Televizier-Ring.
En daar ging het in 1976 even mis. Er waren heel veel stembiljetten ingevuld voor Fred Oster en zijn Wie-kent-kwis. Opvallend: veel met een en hetzelfde handschrift. Er werd daarom dat jaar geen prijs uitgereikt. En Oster? Die zou de fraude nooit toegeven.
