Trouwe leden van de site die actief zijn op het forum, maken kans op het bereiken van de Superfan-status. Als Superfan krijg je een eigen blog op de site én in het blad. Meike (nickname: 'Meikever') is uitgeroepen tot de Superfan van oktober en zal ons de komende maand op de hoogte houden van wat haar bezighoudt op de buis.
Een bril, een beugel én een zwart-wit tv. Het is een wonder dat ik mijn pubertijd in de jaren 80 überhaupt heb overleefd. Kijk, die bril en die beugel, die hadden er wel meer. Maar die zwart-wit tv was zó 1979. En als je 12 bent is dat een torenhoge barrière. Die je ervan weerhoudt vriendschappen en wilde romances aan te gaan. De enige die blij was met onze tv was vriendin B omdat zij er stiekem programma’s op kwam kijken die ze thuis niet mocht zien. Typisch geval van baas boven baas.
Op de dag dat het apparaat 'poef' zei en er eindelijk een kleurenexemplaar werd bezorgd, begon mijn leven. Mijn wereld bestond vanaf dat moment uit kleuren op een plat scherm en stereo geluid. Ik was verslaafd, de tv maakte overuren. Ik bracht een hele zomer binnen door. Miami vice, Family ties, The flying doctors, Countdown, Toppop. En ik bleef dus prompt zitten in de tweede.
Inmiddels is het 2008 en ik kijk nog steeds. Ander huis, andere tv. Mijn school heb ik netjes afgemaakt, ik heb rechte tanden en contactlenzen. Maar de tv kan nog steeds betoveren, intrigeren, me aan het lachen maken, me laten huilen. Het maakt m'n wereld soms kleiner. Vaak zoveel groter.
Iemand zei eens heel belerend dat alle woorden met 'te' ervoor een negatieve betekenis hadden, behalve 'tevreden'. Ja, dacht ik. En televisie.
